Και Μαύρη και Σκλάβα και Ποιήτρια

Πηγή: http://e-tetradio.gr

«..να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν καθώς και να υποστούν τη φρίκη». Αλμπέρ Καμί.

Καθώς Σύριοι πρόσφυγες ακόμη καταφθάνουν, μετά από αμέτρητους θανάτους, γεννήσεις σε λάσπες, κοινωνικής κατακραυγή αλλά και αξιοσημείωτη αλληλέγγυα δράση σε αυτό που βαφτίσαμε «ελληνικό έδαφος»... Γενιές μετά την έλευση των Αλβανών και των Πακιστανών στη χώρα των απογόνων κάποιου Σωκράτη και κάποιου Ξένιου Δία. Στη σκιά του διαλυμένου Χαλεπιού και των παιδικών χαμόγελων που πάντα θα ορίζουν την αρχή ενός καινούριου κόσμου. Ξεκινάμε το νέο έτος στο e-tetRadio με μια παράσταση αντιρατσιστική και βαθιά ανθρωπιστική, ακολουθώντας πάντα την ουτοπία για έναν καινούριο κόσμο όπου «πατρίδα μας είναι ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο».

«Και Μαύρη και Σκλάβα και Ποιήτρια» είναι η καινούρια παράσταση του Σπύρου Δομαζάκη και παρουσιάζεται στο El Convento Del Arte τις Πέμπτες του Γενάρη. Ο τίτλος είναι κάτι παραπάνω από κατατοπιστικός, γεγονός που αφ' ενός προκάλεσε το ενδιαφέρον μας, αφ' ετέρου μας προβλημάτισε για το πώς η γκετοποίηση διαφόρων κοινωνικών ομάδων, θα μπορούσε να αποτελέσει προβληματισμό υπό το πρίσμα της νέγρικης σκλαβιάς, μιας και πλέον η Κου Κλουξ Κλαν και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αποτελούν ιστορία. Όμως, παρακολουθώντας την παράσταση, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τίποτα δεν άλλαξε από τότε μέχρι τώρα. Μία μαύρη σκλάβα αναδεικνύεται εν τέλει σε βραβευμένη ποιήτρια. Είναι η Φίλις Γουίτλει, και καμιά διαφορά δεν έχει η ζωή της με κάθε πρόσφυγα, μετανάστη και οποιουδήποτε είδους κατατρεγμένου που κατάφερε να προσπελάσει τη σκληρότητα του ρατσισμού και να δημιουργήσει. Αυτή είναι και η πεμπτουσία του εγχειρήματος.

Η παράσταση μπλέκει το θέατρο με τη μουσική δημιουργώντας μια βραδιά τζαζ με θεατρικά στοιχεία, εξαίροντας, φυσικά, τις ρίζες του μουσικού αυτού είδους, που είναι κρυμμένες σε εύπορα «λευκά» σπίτια της Αγγλίας, σε φυτείες του Μισισσιπή, σε κατατρεγμένα spirituals κάτω από χριστιανικούς τρούλους. Στις τρεις πράξεις του έργου η υποκριτική και η μουσική ερωτοτροπούν προκαλώντας σε, και όλα αυτά στο Μεταξουργείο. Αν έχεις ζήσει εκεί κάπου στο millenium ξέρεις τι ονομάζουμε γκέτο.

Και βγαίνοντας από το El Convento, κρατάς τη φωνή της Σοφίας Ανδριανού και τη μορφή της Grace Nwoke, τη μεταβλητότητα εκφράσεων του Γιώργου Αντωνόπουλου, τη διαφάνεια στο πιάνο του Παντελή Μπενετάτου και το όραμα του Σπύρου Δομαζάκη όπως εκφράστηκε και παλιότερα στο Before and Jazz. Και περπατάς στο νέο Λονδίνο, στην πολυπολιτισμική Αθήνα με άλλη ματιά. Μην το χάσετε!

Before and Jazz - Θεατρικό Ντοκουμέντο του Σπύρου Δομαζάκη

Πηγή: http://www.evart.gr

Το βράδυ του Σαββάτου 23 Μαΐου βρεθήκαμε στις πόρτες του θεάτρου Ακαδημία Πλάτωνος για την παρακολούθηση μιας ιδιαίτερα πρωτότυπης παράστασης. Ο Σπύρος Δομαζάκης, η Σοφία Ανδριανού και οι υπόλοιποι συντελεστές, μας οδηγούν για δύο Σάββατα σε ένα άκρως επιμορφωτικό ταξίδι μέσα στην ιστορία, με την βοήθεια της μουσικής και του χορού, στο θεατρικό ντοκουμέντο Before and Jazz.

Και το ταξίδι ξεκινά, μόλις σβήσουν τα φώτα. Παρακολουθούμε ένα βίντεο στο βάθος της σκηνής το οποίο δίνει τις βασικές ενότητες της παράστασης, τη στιγμή που οι ηθοποιοί μας αφηγούνται ιστορίες από την σκλαβιά των μαύρων και αναπαριστούν τα γεγονότα σε ένα είδος ζωντανού ντοκιμαντέρ. Τις αφηγήσεις συνοδεύουν το πιάνο του Νίκου Δρογώση και η φωνή της Σοφίας Αδριανού, καθώς και χορευτές υπό τον ήχο αφρικανικών τυμπάνων.

Η ιστορία αρχίζει από το τρίτο τέταρτο του 18ου αιώνα, δηλαδή από το 1776 με την ανεξαρτησία της Αμερικής, που θεωρείται η αρχή της δουλείας στις Η.Π.Α. Οι ηθοποιοί παίρνουν το ρόλο δούλων και μας αφηγούνται τις εμπειρίες τους πριν και μετά την μεταφορά τους σε κάποια από τις πολιτείες της Αμερικής: την εντύπωση που τους έκαναν οι άγνωστες συνήθειες των λευκών, τις σκληρές τιμωρίες που τους επέβαλαν οι αφέντες τους οι οποίοι τους θεωρούσαν ζώα χωρίς ανθρώπινη νοημοσύνη.

Επόμενοι σταθμοί του ταξιδιού είναι η ανάπτυξη της αφρικανικής κουλτούρας μέσα στα περιοριστικά πλαίσια της λευκής αμερικανικής κοινωνίας (έτσι γεννιέται η αφρό-αμερικανική λογοτεχνία και μουσική) και οι αγώνες των δούλων για την ελευθερία τους με ό,τι σκληρά αντίποινα συνεπαγόταν αυτό.

Φτάνουμε έπειτα, ως την εποχή της τζαζ που προέκυψε από το πάντρεμα της λευκής και μαύρης μουσικής. Η τζαζ καλύπτει μια εξ ολοκλήρου νέα εποχή για την αμερικανική μουσική που ξεκινά πριν από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και φτάνει ως τη γέννηση των μεγάλων αστέρων από το γκέτο του Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Η ερωτική μουσική των μαύρων καλλιτεχνών κατακλύζει τα κλαμπ και την νυχτερινή ζωή.

Η δουλεία μπορεί να έχει τελειώσει όμως οι Αφρό-αμερικανοί πολίτες, αστέρες ή ανώνυμοι, έχουν να αντιμετωπίσουν τον ρατσισμό. Ο αγώνας για την ισότητα υποστηρίχθηκε από την αναγνώριση της μαύρης τέχνης και το έργο ακτιβιστών όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Το ιστορικό αυτό ταξίδι, που συνοψίζει 300 χρόνια αφρό-αμερικανικής ιστορίας σε 80 λεπτά, ντύνουν gospel, jazz, blues και R&Β μουσικές με κομμάτια που έγιναν γνωστά από ηχογραφήσεις των Louis Armstrong, Muddy Waters, Duke Ellington, Ella Fitzgerald και Louis Jordan. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "Go Down Moses" και "Black and Blue" με στίχους κατά της δουλείας και του ρατσισμού.

Οι συμμετέχοντες στην παράσταση μας προσέφεραν ένα ευχάριστο θεατρικό και μουσικό-χορευτικό βράδυ: Η Σοφία Ανδριανού με τη γλυκιά φωνή της και ο Νίκος Δρογώσης με τις πιανιστικές πινελιές του σε απολαυστικές μουσικές παρεμβολές στην αφήγηση του Αντώνη Πασβάντη. Οι Μιχάλης Αφολάνιο και η Grace Nwoke στους συγκινητικούς ρόλους των δύο δούλων με την ερμηνευτική βοήθεια του Φοίβου Μαρκιανού και η Γιάννα Αλαμάνου στις εξαιρετικές χορευτικές εκτελέσεις.

Αν όλα τα παραπάνω σας έχουν κινήσει την περιέργεια για τις υπόλοιπες εκπλήξεις που κρύβει το θεατρικό ντοκουμέντο Before and Jazz, μη χάσετε τη δεύτερη και τελευταία παράσταση στο θέατρο της Ακαδημίας Πλάτωνος, το Σάββατο 30 Μαΐου, στις 9μμ.

"A people without the knowledge of their past history, origin and culture is like a tree without roots."
-Marcus Garvey


Λίγα λόγια για την παράσταση από τον σκηνοθέτη Σπύρο Δομαζάκη:

**ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
Η προσπάθεια να κατανοηθούν οι αληθινές διαστάσεις ενός ιδιώματος που ονομάστηκε ΤΖΑΖ.

**ΕΙΔΟΣː ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
Το κείμενο της ζωντανής παράστασης, «Βefore And Jazz», είναι μια σύνθεση από μαρτυρίες και ιστορικά γεγονότα, που θα ονομάσουμε «Θεατρικό Ντοκουμέντο». Αναπτύσσεται μέσα από ενότητες, που αντιπροσωπεύουν ακριβή δραματικά επεισόδια της Αφροαμερικάνικης ιστορίας, από την περίοδο της Δουλείας μέχρι την περίοδο του Martin Luther King, που μαρτυρούν την ιδιοτυπία της κοινωνικής κατάστασης της μαύρης κοινότητας, στα χαρακτηριστικά της οποίας μπολιάστηκε η Δυτική κουλτούρα και γεννήθηκε η ΤΖΑΖ.

Στόχος του έργου, είναι να δείξει, πως, το πεδίο της σκλαβιάς γίνεται το εύφορο έδαφος, προκειμένου να αναπτυχθεί ένα νέο είδος Λογοτεχνίας και κατ επέκταση Μουσικής, το λεγόμενο Αφροαμερικάνικο, βασισμένα στην ανάγκη του Αφρικανού σκλάβου, αφενός να καταγγείλει την καταπίεση από τους Λευκούς, αφετέρου να αποδείξει, ότι μπορεί να διαβάσει και να γράψει, όπως αυτοί.

Η δράση του έργου έχει τον ελεύθερο και δημιουργικό χαρακτήρα που διαπερνάει και την Αφρικανική κουλτούρα, όπου λόγος, ήχος και κίνηση, αποτελούν αδιάσπαστο κομμάτι. Ομοίως, οι ηθοποιοί κινούνται ελεύθερα, αλλάζουν ρόλους και μεταμορφώνονται, δραματοποιώντας τα κρίσιμα γεγονότα, ιστορικά και καλλιτεχνικά, της Αφροαμερικάνικης ιστορίας, με λόγο, τραγούδι και χορό. Η σύνθεση του Θεατρικού έχει βασισθεί στην έρευνα και την μελέτη της Ιστορίας της Αφροαμερικάνικης Λογοτεχνίας.

Το έργο λειτουργεί και ως μέσον διαμαρτυρίας και αφύπνισης απέναντι στην ξενοφοβία και τον Ρατσισμό, του χθες και του σήμερα.